Hüseyin Güntekin

Ankara Emniyet Müdürlüğü önünde şehit oldu.

Kırk yedi yaşında. Emre ve Mervenur’un babası. Kardeşleriyle beraber kasaplık yapıyorlardı. Başkomutan’ın çağrısını dinleyip salâları duyunca günün yorgunluğuna aldırmadan koşa koşa Ankara Emniyet Müdürlüğü önüne gitti. Kararlı... “Ölümse ölüm… Vatan olmazsa hiçbir şey olmaz. Bugün yatarsak uyanamayız” diyordu ailesine. Eşi Fatma Hanım anlatıyor: “Nereye gidersek, hep Hüseyin’le beraber giderdik. Çocuklarına çok düşkündü. Çok merhametliydi, üzerlerine çok titrerdi. Ama o akşam bambaşka bir hali vardı, telaşlıydı. Her Cuma namazı sonrası annesine uğrardı. O Cuma ‘Anne bugün işlerim çok yoğun, halletmem gereken işler var’ demiş. Akşam eve yorgun geldi. ‘Bir bakıp geleyim’ diyerek dışarı çıktı. Aradan bir süre geçti, telefona cevap vermedi. Önce Belediye’nin önüne gitmişler. Sonra Ankara Emniyet’e geçmişler. Bombalamada yaralanmış. Dışkapı Hastanesi’ne yaralı olarak getirilmiş. Acile girdiğinde şuuru açıkmış, dosyaya adını kendisi yazdırmış. Üç saat ameliyatta kalmış. Sabaha doğru aldık haberi.”