Volkan Pilavcı

Cumhurbaşkanlığı Külliyesi yakınlarında şehit oldu.

Otuz altı yaşında. OYAK’ta şoför olarak çalışıyordu. Amirini havaalanından alıp şirkete getirdi. TRT’den korsan darbe bildirisini duyunca, yerinde duramaz oldu. “Bak şu küstahlara, bir de sokağa çıkma yasağı ilan etmişler” diye söylendi. Arabayı ters yönde sürerek, üzerlerine gelen tankları savuşturdu. Eşi Gülsüm Pilavcı anlatıyor: “Eve gelir gelmez üzerini değiştirdi. Kanepeye bile oturmadı. Hemen ablasını aradı. ‘Hadi sokağa çıkalım’ dedi. ‘Ben de çıkmak istiyorum…’ dedi ablası. Ablasından sonra, eniştesine seslendi: ‘Abi sen bugün evde mi yatacaksın?’ Sesi titriyordu. ‘Bugün yatma günü değil’ diye bağırdı. Hem kızıyor hem ağlıyordu. Birden balkona çıktı. Ellerini açıp avazı çıktığı kadar bağırdı: ‘Uyuma Ankara, uyuma Ankara! Bugün uyuma vakti değil!’ Boğazını yırtarcasına haykırıyordu. Ablası, erkek kardeşi, eniştesi ve yeğenleriyle birlikte, 00.30 gibi dışarı çıktılar. Komşuların anlattığına göre sanki aslan kesilmişti; kükrüyordu! Meğer Rabbim şehadet haberini düşürmüş gönlüne. Külliye’ye kadar bağıra bağıra gitmiş; sonunda sesi kısılmış. Son nefesini de son sesini de vatan için tüketti.”