Haki Aras

İstanbul Vatan Caddesi’nde şehit oldu.

Ardahan’dan kopup gelmiş İstanbul’a. Aksaray’da bekâr odasında otururken öğreniyor darbe girişimini. Sokağa fırlıyor hemen. Bağırıyor: “Kahpeler, ayıptır bu yaptığınız, sıkmayın kurşunları, sıkmayın!” Annesi çileli bir kadındı. Evladını imkânsızlıklar içinde büyütmüş, önden ahirete evlatlar göndermişti. Esmer kederli yüzüyle ama teslim gözleriyle başı hep önünde yaşmağıyla gözyaşlarını silerek anlatıyor kahraman oğlunu. Elinde telefonuyla kalabalığa karışırken geldi kurşunlar. Bir zamanlar bulamadığı, kavuşamadığı aile sıcaklığını yeniden bulmak için, dağılan yuvasının duvarlarını koruyamamanın pişmanlığıyla vatanı dağıtmama uğruna çıplak elleri ve savunmasız bedeniyle tanka, tüfeğe, bombaya direndi. Garip ve kırık bir ömrün ardı sıra, onurlu bir vatan bıraktı kardeşlerine. Doyasıya öpemediği, hasretiyle kederlendiği biricik kızına ‘şehit kızı’ unvanını emanet ederek gitti.