Zekeriya Bitmez

İstanbul Yenibosna’da şehit oldu.

Elli yedi yaşında. Evli. Emekli. Dört çocuk babası. Darbe gecesi çocuklarını aradı: “Sokağa çıkın, gerekirse şehit olun!” Sonra havalimanına doğru yola çıktı. Ne olursa olsun direnecekti. Vatan için ölünecekse, ölünmeliydi. Kalabalığın arasında kurşun onu buldu. Şehadetin herkese nasip olmadığı doğruydu. Asaf Hâlet şiiri söyler gibiydi kalabalığın içinde süzülüşü: “Vakit geldi [ey vatanım]/dünyayı göreli çok oldu/bu can içimde kuştur ey [vatanım]/seni görünce titrer…” Adını aldığı Hazret-i Zekeriya’nın(as) duasını avuçladı Zekeriya Bitmez. “Rabbim sana yakardığımda elim hiç boş dönmedi.” Boş dönmedi eli Zekeriya Bitmez’in. Kucak kucak şehadet reyhanı taşıdı vatanına, yuvasına. Dudakları tatlı bir tebessümle kilitlenmişti. Zekeriya(as) gibi susma orucunda hâlâ.